BİRLİKTE BÜYÜ'YECEĞİZ!

        Yine bir karne günü daha geldi, çattı. Genelde öğrencileri notla değerlendirmeyi pek sevmem ve not vermek en çok zorlandığım zamanlardandır. Çünkü, karnesini eline aldığında suratı asılan çocuklara çok üzülürüm... Bu, öğretmen olmadan önce edindiğim bir izlenimdi aslında. Ve öğretmen olunca daha iyi anladım omuzlarımdaki yükün ağırlığını.... Karnesini göstermek istemeyen her çocuğun iç dünyası çok üzer beni...O yüzden benim için asıl önemli olanın karnedeki notlardan çok kendileri olduğunu anlasınlar isterim. Önemli olan ne kadar ilerledikleri, kendilerini ne kadar geçtikleri ve ne kadar çaba gösterdikleridir aslında. Elinden gelenin en iyisini yapıyorsa en yüksek not da onun olmalıdır.  

           Her karnenin içine eşit not koyamasam da eşit miktarda sevgi, inanç ve güven koymaya çalışırım. Bir kadar da mutluluk ve başarı... Karneyle karn'elenmesinler isterim.

          Ama bu seferki benim için her zamankinden daha zor... Bu sefer karne günü aynı zamanda veda günüm. Hepsine karnelerini verip, gideceğim... Yani ben karn'elendim...

          Karnelerimiz hazır ve  "Yaşasııın!.." notlarımız da çok iyi... Ben karn'elendim ama onlar için hala umut var...

  Ve bugün karneler sahiplerini buldu.

    Karne aldılar Akıllı Bıdıklarım ama karn'elenmediler.

     Notlar aynı değildi belki ama hepsi çok mutluydu.

     Gideceğimi söyleyemedim onlara... Onları böyle hatırlamak istedim

ve

belki de böyle hatırlanmak...

Görüntülenme Sayısı: hesaplanıyor...