okula gitmek istemiyorum
Okul bahçesine girer girmez gözlerim miniklerimi aradı. Bankta bir tepsi, çantası, suluğu, ninesi ve ağlayan Efe. Erkenden gelmişlerdi. İki gözü iki çeşme ağlıyor ninesine sarılmış. Eve gitmek istiyorum! Ninesi çaresizce bakıyor ağlamaklı. Büyük öğrencilere eşyalarını sınıfıma götürmelerini istedim. Efe, elini elime vermiyordu. Doğum günü hediyesi almak bahanesiyle kırtasiyeye gittik. Birlikte hediye seçtik, yüzü güldü. Okul bahçesinde yöneldiğimizde suratı ekşidi: Okula gitmek istemiyorum! Annemi, babamı istiyorum! Rehberlik servisine birlikte gittik, durumunu anlatarak bahçeye çıktım. Öğrencilerimi sınıfa aldım. Ne yaptımsa ikna edemedim. Cuma günü de çok ağlamıştı. Annemi özledim, babamı özledim. Ben yapamıyorum öğretmenim. Parçalanmış bir ailenin çocuğu. Anneye göre baba arayıp sormuyor. Anne çalışmak zorunda. Nine üç çocuğa bakıyor, ne yapacağını şaşırmış durumda. Hoca hanım, anneleri işten çok geç geliyor, ancak üçe giden kızıyla ilgileniyor. Bir de küçük torunum var. Efe zaten uyumuş oluyor. Ben cahilim, yardım edemiyorum. Ne yapabilirim… Uzayıp giden ağlamaklı ses tonuyla veryansınlık…
İlk üç hafta okula mutlu bir şekilde gelen Efe’nin ağlama sebeplerini öğrenmeye başlıyorum. Uyum haftasında eğlenceli etkinlikler yaparken Efe’nin problemi yoktu. Ne zaman ki kalemi elimize alıp düzenli çizgi çalışmalarına geçtik Efe’nin yüzü asılmaya başladı. Uyum haftası etkinliklerinde sessiz sakin bir Efe… Arkadaşlarının zevkle yaptığı etkinliklerden zevk alamıyordu. Sadece oturuyor, yapar gibi yapıyordu. Okul çıkışlarında bahçede ağlıyor, beni almaya kimse gelmezse… Erken gelmelerini istedim. Beni almaya gelmezlerse öğretmenimmm… Ben buradayım, gitmiyorum desem de, aileden biri gelene kadar susmayan bir Efe.
Geçen hafta ağlamaya başlayıp, susturamadığımda, aklıma doğum gününü kutlama fikri geldi. Salı günü pasta getireceğimi, arkadaşlarının da kendisine hediye getireceklerini söyleyerek ikna ettim ve sustu. İkinci dersin ortasına doğru annesiyle geldi. Kadın ağlamaklı: Fabrikadan izin aldım da geldim hocam, babası arayıp sormayınca böyle oluyor… Bir ders öncesi şişirdiğimiz, bağladığımız ve el yazdığımız beyaz eldivenlerimiz çocukların ellerindeydi. Okuyor, süslemeler yapıyorlardı. Bir tarafına yüz yapıyor, parmaklarına oje sürüyorlardı kendilerince. Annesine öğretmenimin doğum günü var, kek istedi demiş ve teyzesine ıslak kek yaptırmış. Durumu öğrenen anne pastaneden yaş pasta getirince, tahtaya da iyi ki doğdun Efe de yazınca partimiz başladı. Efe de gülümsedi. Tabak ve çatalları dağıttı. Mumu üfledi, fotoğraflar çekildi, pasta ve kekler afiyetle yenildi. Herkes mutluydu. Anne gitmek isteyince Efe’nin yüzü ekşimeye başladı. Bugün eve gitmesini, yazı tahtası almalarını ve öğrendiklerimizi evde çok çalışıp gelmesini istedim. Mutlu bir şekilde ayrıldık.
Ertesi gün okula gelmedi. Evde ağlamalar çırpınmalar… Rehberlik öğretmeni ve annesi uzunca konuştular. Teneffüste bahçede yanlarına gittim. Ağlıyor, annesine sen okula gel ben işe gideyim. Anne çok sert konuşmaya başladı. Beni istemiyorsa başka sınıfa geçebileceğini söyledim. Problemi benimle değildi, anladığım kadarıyla e –l-a harfleri ve oluşturduğumuz hece ve kelimeler zor gelmişti. Evde de ilgilenen olmayınca bu durumu da Efe fark edince kıyamet koptu dünyasında. Demek ki Efe başaracak…
İkna çalışmaları başarılı geçti. Sınıfa girdi. Hiçbir şey olmamış gibi devam ettik. Teneffüste bahçede bekleyen annesine eve gitmesini rica ettim. Anne yıllık izne de ayrıldı. Efe ile ilgilenecek. Ertesi günde iyiydi. Evet, Efe henüz yazamıyor, çalışmalarımızın çok gerisinde. Olsun yapacağına inanıyorum, Efe de inanıyor.
Bir problemi de çözmenin mutluluğu içindeyiz. Teşekkürler rehberlik öğretmenim Özcan Bey…
orav.org.tr/file/48545/EL ELE.docx
Görüntülenme Sayısı: hesaplanıyor...