ESİNTİ - ESİN BURCU İLİŞ

Bu sabah güne onlarla bşladım. Teşekkür ederim Güneş Uçansoy Erkan, Yunus Yıldırım, Muhammed Yıldırım ve bizimle olan yol arkadaşlarım... 

Bir Şeftali ile girdik salona, bin şeftali ile çıktık... 

Sahip Ali ve Polat benimle öyle ilgileniyorlardı ki bahçedeki öteki ağaçları unutmuşlardı. Önceden yaptıkları gibi annemin şeftalisinin olmasını da beklemiyorlardı. Ben onlara aittim. Şeftalim tam olgunlaştığında koparma ve tıpkı beni yedikleri gibi zevkle yemeleri hakkını onlara vermiştim.

Günlerden bir gün Sahip Ali ve Polat benimle vedalaşmaya gelmişlerdi. Tam yanımdan ayrılacaklardı ki şeftalimi ayaklarının önüne düşürdüm. Şeftalimi alıp, kokladılar, sonra üzerindeki toprağı silkelediler, iki ellerini bana dolayıp, gövdemin en altından kafama kadar beni okşadılar ve sonra ayrıldılar.

O günden bu yana kaç yıl geçti bilmiyorum…

Hayli zaman geleceklerini umarak bekledim. Her gecenin sonunda ışık yeniden doğacaktır elbet diye diye uyudum yeni güne hevesle… Her gün biraz daha biraz daha yükseldim göğe. Bedenim artık yorulmaya başladı her baharla meyve verdikçe. Kışları sevdim bazen soğuğa karşın yapraksız, yüksüzce… Ama güneş hep yeniden doğdu ayakta tutarcasına beni ve yüreğimde hep Sahip Ali ve Polat’ın özlemi…

Şimdi diyeceksiniz bunca zaman sonra bunları size neden anlatıyorum, değil mi? Haklısınız. Birkaç güneştir iki minik yavrucuk geziniyor etrafımda her gün. Sahip Ali ve Polat değillerse de o günlerin heyecanını, ilk yapraklarımın çıkışının ışığını sızdırıyor topraktan damarlarıma. Nasıl da güzeller ve sevgi dolular bilseniz. Her sabah heyecanla uyanıp beklemeye başladım güneşin tepeme çıkışını. Çünkü tam o zaman geliyorlar.  Biraz sonra gelirler. Bakın oradalar. Bi dakika, birileri daha var… Durun durun o miniklerin ellerinden tutan da kim? Olabilir mi? Evet, onlar Sahip Ali  ve Polat. Biliyordum. O güneşin her sabah doğuşundan ışık olduğunu…

Görüntülenme Sayısı: hesaplanıyor...