Bilerek mi yanına almadın giderken?

Başının yastıkta bıraktığı çukuru

Güveniyordum oysa ben sevgimize

Vapur iskelesi ya da tren istasyonundaki saatin doğruluğu kadar

Beni senin gibi, bir de annem terketmişti ki

Göbeğimde durur, onun yokluğundan bana kalan çukur...

Ahh Sunay Akın! Bu muhteşem şiirin için seni ellerinden öpüyor ve okula gelip, "Yanlış anlaşıldım, sevdiğim kadının yokluğuydu, boşluğuydu anlatmaya çalıştığım." diye avazın çıktığı kadar bağırmanı istiyorum.

Ders yılı başlarında, sarkık kordonlarla dolar okulun bahçesi. Ömrünü yalnız çocuğuna adayan, bahçenin bir köşesinde ağlayan, sınıf duvarlarını dinleyen, pencereden içeriyi gözetleyen, gitmeyen, gidemeyen annelerle...

Hamilelik döneminde, anne karnında bebeğin beslenmesini sağlayan kordon, içerideyken dolanmadıysa da sonradan dolanmış, sıkmaktadır boğazını çocuğun...

"Biz kim için yaşıyoruz ki?" deyip kendi hayatları olmadığını da dolaylı yoldan itiraf eder o anneler. Anne olunca kadınlığını hatta insanlığını bile geride bırakıp, tek kimlikle... bu kez onlar beslenmeye başlamışlardır o kordondan.

"Akşama çok ödevimiz var." "Haftaya sınavımız ne zaman?"ları konuşur o anneler. "BEN" yoktur. Çocuğun tüm dünyasını, sorumluluklarını, sorunlarını, düşmelerini, dövüşmelerini de içine alan, bir "BİZ" duvarı çıkar karşımıza.

Oryantasyon haftasında her yıl anlatırım bunları, çarpıcı örnekler vererek... Çoğu güler, salondan "aaa!" sesleri yükselir. Toplu sünnet törenleri gibi, toplu "kordon kesme" törenleri hayal edilir. Çocuk dışında kalan hayatlarını renklendirecek kurslar, faaliyetler gündeme getirilir. Mutlu etmenin, mutlu olmakla başladığı, bağlılığın, bağımlılık olmadığı, koruyucu tutumun kişilik gelişimine etkileri vurgulanır.

Kimi hatırlar ya da farkına varır sadece "ANNE" olmadığının, kimi kordonunu takip edip sınıfın yolunu tutar, çocuğunun burnunu silmek için...

Görüntülenme Sayısı: hesaplanıyor...