Önce gözlerini kaçırdı, duvarlarda gezdirdi... Sonra;

"Ben, mavi odaya gitmem ki..." dedi.

Sezen Aksu'nun "Sarı Odalar" şarkısı çalmaya başladı zihnimin arka fonunda, o konuşurken. "Ben senin hayatından gittim oğlum" diye başlayan. Karşımda GİDEN bir çocuk vardı, anne-babasının hayatından; gönderile gönderile kendi odasına...  İçine giden...

Sonra da içine kapandı diye, rehber öğretmene yönlendirilen. 

Mavi oda; salondu. Mavi oda; sınırdı.

Nedenler mantıklıydı aslında. Anne dizi izliyordu ve bu çocuk için uygun değildi. Baba, maç seyrediyordu. Yetişkinler konuşuyordu. Çok yorgundular. Bütün gün çalışmış, kendilerine zaman ayırmaya ihtiyaçları vardı. O, ödevini yapmalıydı.. vs.vs.

Yıllardır dinlediğim o çocukların sesleri koroya dönüşmüş;  "Ben yalnızım!" diye bağırıyordu. 

İçlerinden biri, uğradığı tecavüz sonrası yaptığımız görüşmede, aile hayatını bir trene benzetmişti. Ailedeki her bireyin, ayrı vagonda seyahat ettiği bir tren. Ve son istasyonda hepsi karakoldaydı. Anne-baba-çocuk, her biri ayrı telden çalarken, bir arada oldukları tek zaman dilimi olan akşam yemeğinde bile; havadan sudan konuşulurken  ve hepsi çil yavrusu gibi dağılırken aynı ev içinde kendi dünyalarına... sonuç buydu. Bulamadığı yakınlığı ona gösteren birileri çıkacaktı elbet sanal dünyada.

Başkalarının istismar etmesinden bu kadar korkarken çocuklarımızı, ihmal etmenin; istismara zemin hazırladığını unutuyorduk besbelli.

Bir istedikleri, iki olmuyor, iş zaman ayırmaya gelince bölme, çıkarma işlemlerini uyguluyorduk.

Belki de bu yüzden "kaliteli zaman geçirme" diye de bir kılıf yaratıyorduk.

 Mavi oda; salondu. Mavi; bireyselleşmenin, yalnızlaşmanın rengiydi. Bulaşıcıydı, yayılıyordu, zehirliyordu...

Oğluma daha sıkı sarıldım o akşam. Mavi gözlerine bakıp; "İşte, benim salonum!" dedim içimden...

Görüntülenme Sayısı: hesaplanıyor...