SEYRÜSEFER

9 Şubat 2011...

Dedem vefat etti.

Hastaneden çıkalı daha iki gün olmamıştı.

Daha önce de defalarca hastaneye yatıp çıkmıştı.

Yine her seferinde olduğu gibi iyileşeceğini umuyorduk.

Ama bu sefer öyle olmadı!

Halbuki ÖRAV'ın pozitif etkisi devam ediyordu. Yeni bir sayfa açmanın mutluluk ve heyecanı içerisindeydim. Arkadaşlarıma heyecanla anlatıyordum öğendiklerimi. Yarıyıl tatili güzel başlamıştı yani benim için.

Aslında hafta sonu kızkardeşimle ziyaretine gitmek için anlaşmıştık. Salı akşamı konuştuk. Cuma akşamı yola çıkacağız diye... Çarşamba sabahı kardeşim arayınca anladım bişeylerin ters gittiğini. Telefonu açtım; yanılmamıştım.

Bu benim için bir ilkti. Daha önce bu kadar yakınımdaki bir insanı hiç kaybetmemiştim. İçimde tarifsiz duygular.

Hemen köye doğru yola çıktım. Kızkardeşim, eşi, erkek kardeşim ve ben... Beraber gidiyoruz. Herkes ne söyleyeceğini ne konuşacağını unutmuş gibi. Yolculuk boyunca sessizlik hakim.

Perşembe sabaha karşı köydeyiz. Hava buz gibi. Annemle ablamın gözleri ağlamaktan şişmiş. Babam sarsılmış ama metanetini korumaya çalışıyor. Sonradan dedem vefat ettiğinde çöküp kaldığını ve hıçkırarak ağladığını öğreniyorum. İki saat uykudan sonra babaannemi, amcalarımı, halalarımı görüyorum. Babaannem "deden bizi bırakıp gitti yavruuum!" diyor. Sarılıyoruz uzunca, o ağlıyor. Rukiye halam "seni çok severdi" diyor. Şimdi dedemin başucundayım. Kefenlenmiş. Soğuk bir odada yatıyor. Ne yapacağımı şaşırıyorum. Dua ediyorum. Öğlene kadar başında durdum.

Cenaze namazı köye göre oldukça kalabalık. Bir yandan lapa lapa kar yağıyor. Hava hala buz gibi. Beyaz bir örtü kaplamıştı her yanı.

Merhumu nasıl bilirdiniz? Dedemdi.

Hakkınızı helal eder misiniz? Etmem mi?!

Orada da şehadet eder misiniz? Etmem mi?!

En sonunda dünyadaki son mekanına terk ettik onu. Ailemizin direğini...

Görüntülenme Sayısı: hesaplanıyor...