ADNAN AKYÜZ

“Sana sevgim şımarık bir çocukmuş, her düştüğünde zırıl zırıl ağlayan” (Can Yücel, Yaşayınca Anladım)

Yüzlerce şairin şiirinde kendine yer bulmuş bir ruh, çocuk ruhu. Ve çocuk, sınırsız anlam yüklenebilecek bir kelime.

Kendi yarattığı hayali dünyanın, yaşamaya değer en güzel günlerin biricik kahramanı olmak çocuk olmak, gece yarısı tuvalete gidip yatağına dönerken canavarlarla karşılaşmadığına sevinmek.

Sevgiyi, özlemi, kıskançlığı ve hatta nefreti bile çocuk saflığında yaşayabilmektir hüner. Herkese çocuk olma şansı vermiş Tanrı. Marifet çocuk olmakta değil, o çocuğu içinde yaşatabilmekte… “Gemiler batarken denizin canı yanar mı baba?” (*) diye soran çocuk masumluğunda…

Bir çocuk kalbinde yaşayabilmekten ibaret aslında sevgilerin en büyüğü, en çıkarsızı…

Gece uyurken kalkıp gitmesin diye avucunu anne yanağına koymak, sandalye ve minderlerden evin ortasına en güzel köşkü yapmak, çamurdan yaptığın yemekleri gazoz kapaklarında ikram ettiğin mükellef bir sofra kurmaktır çocuk olmak.

Hiç bitmeyen neşeli bir fon müziğini kendi cıvıltılarından duyamamak, babanın dizinde uyuyakalmak, yukarıdan sarkıtılan sepetin içinden salçalı ekmeği almak…

Henüz bir şeylerin kirlenmediği, dizlerinden kahverengi yara kabuklarının eksik olmadığı, annesi öptüğünde bütün acılarının geçiverdiği, gülümseyişiyle başkalarının yüzünde tebessüm yarattığı, yaptığı resimlerde güneşin hep gülümsediği,

Mavi…

Masmavi…  

Bir umuttur çocuk olmak.

Ve sadece büyük bir lider, geleceği küçük kalplere emanet eder.

İçimizdeki çocuğu kaybetmemek ümidiyle, 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramımız kutlu olsun.

(*) Akgün Akova'nın küçük oğlunun kendisine kitap yazdıran sorusudur

Görüntülenme Sayısı: hesaplanıyor...