geçen sene tam da bu zamanlar.

Herşey izin alıp 1 günlüğüne tiyatro için Ankara'ya gitmemle başladı.

Döndüğümde meraklı sorular arasında en fazla telaffuz edilendi ''Ciddi misiniz öğretmenim sadece bunun için mi gittiniz Ankara'ya?''

''Evet''dedim sadece bunun için gittim bir günlüğüne Ankara'ya

Arkası geldi tabi ki...

Nasıl insanlardı ?

Okula gelen tiyatrolara benziyor mu?

Nasıl bir yer?

Nasıl bir oyun,nasıl oynuyorlardı?

Arkası geldi tabi ki.

Kısa skeçler oyunuyorlar baktım aralarında

Hatta sınıfın en sorunlu öğrencisi de katılmış aralarına ve oyun oynarken dönüşüyordu bambaşka bir insana.

Arkası geldi tabiki

Daha profeyonel bir oyun bulduk

ve kostümler

ve müzikler

ve ellermizle boyadığımız perdeler,dekorlarla

okulda yaptığımız gösteriler...

Arkası geldi tabi ki.

Fotoğraflar,afişler,izinler ve hayatında hiç tiyatro görmemiş köy çocukları ,hayatında hiç tiyatro izlememiş dağ köylerinde,birleştirilmiş sınıflarda 15-20 kişilik okullardaki yaşıtlarının önce sınıflarında sonra ruhlarında ışık saçan perdelerini açtılar.

Arkası geldi tabi ki.

İstek üzerine daha büyük okullar,gerçek sahneler,kalp çarpıntılarının dışardan duyulmasına rağmen bir tiyatrocu ruhuna sahip profeyonel oyunlar,alkışlar...

Arkası geldi tabiki emeğin bir parça karşılığı için yapılan bağışlar,

bu bağışlarla engelli insanlara alınan sandalyeler kanserli arkadaşlarına dernekler aracılığıyla yardımlar...

Arkası geldi tabi ki.

Özgüven,mutluluk,bayağı bir işe yarar hissetme,yardım etmenin iç huzuru,merhamet,sorunlu davranışların yerini alan onlarca güzel davranış,ilçeye indiklerinde herhangi bir yerde tanınmanın verdiği tatlı utangaçlıkları ile tatlı şımarıklıklar...

Arkası hala da geliyor tabi ki,gelecek de.

Teşekkürler sanat.

Teşekkürler tiyatro.

Teşekkürler güzel öğrencilerim.

Öğretmenlik anılarımın en güzel anları ,anılarını hediye ettiniz bana.

Görüntülenme Sayısı: hesaplanıyor...