KEŞKE
Büyük kızım küçükken -sanırım anaokuluna gidiyordu-sabahları yatağında beş dakika otururdu, ben de karşısına otururdum. Küçük, spontan bir oyun oynardık. Ben, bir hayvan, eşya veya bitki rolüne girerdim, o kendisi olurdu ve karşılıklı bir drama veya fabl diyebileceğimiz bir şey sergilerdik.
Bir sabah uyandı, oturup battaniyeye sarıldı ve “Hadi bana bir ağaç ol” dedi. O sabah, canım sıkkındı, keyfim yoktu; son günlerde irili ufaklı bir çok olay moralimi bozmuştu. İçime baktım, oyun oynamak istemediğimi hissettim ve dürüstçe bunu kızıma söylemeye karar verdim. “Canım benim” dedim “bu sabah keyfim yok, canım sıkılıyor, ağaç olmak istemiyorum. ” Bir an durdu ve parmağını uzatarak “Baba tamam” dedi “o zaman üzgün bir ağaç ol. ” Tekrar içime baktım, neşeli bir ağaç olmak istemiyordum, ama üzgün bir ağaç olabilirdim.
Ve üzgün ağaç oldum. Birilerinin meyvelerimi taşladığını, insanların canımı sıktığını anlattım. Anlattıkça, hafifledim, ferahladım. Beş
...dakika bittiğinde rahatlamıştım. (İfade edilen sıkıntı, çoğunlukla bizi rahatlatır.)
Kıssadan hisse: Yaşamın her zerresi kutsaldır, değerlendirilmelidir. Güzelliklerden güzellikler çıkar; ama sıkıntılardan da güzellikler çıkarmak mümkündür.”
Üstün Dökmen - Küçük Şeyler
Bu yazıyı okumadan 2 gün önceydi. Oğlum yanıma geldi(4 yaşında). Bana, "Baba ne düşünüyorsun" diye sordu. Ben de gerçekçi olup, "kafam karmakarışık oğlum" diye cevap verdim. Bu cevabı anlamayacağını ve oynamaya devam edeceğini düşünmüştüm. "Baba niye kafan karmakarışık?" dedi bu sefer." Aklımda bir sürü şey var ondan karışık" dedim. "O zaman bana tek tek anlat o zaman karışmaz baba " dedi. Bu cevaba şaşırmakla beraber ona sarılıp öptüm ve muhabbet böyle kapandı. Şimdi düşünüyorum da keşke bu sohbetimizi devam ettirseydik. Kim bilir neler çıkardı?
Görüntülenme Sayısı: hesaplanıyor...