Özür Dilemek..
Memur çocuğu olduğum için sanırım ilkokulda toplam yedi tane öğretmen değiştirmiştim.Bu yüzden sınıf,ortam değiştirmekten nefret eden bir öğrenciydim.Yeni sınıf , yeni öğretmen , yeni kurallar , güvensizlik , ürkeklik ve daha nice beni rahatsız eden duygu..Bu nedenledir ki sınıfıma yeni gelen öğrencileri anlamaya , yabancılık çekmelerini önlemeye çalışıyorum,ne kadar başarılı olursam artık.İkinci dönemin başıydı , sınıfımıza yine yeni bir arkadaş katıldı.(Bu sene sanırım sınıfından kopan benim sınıfta aldı soluğu:)) Her yeni gelen öğrenciyle birlikte kurallar yeniden belirlenmeye çalışıldı ama ikinci dönem sanırım dönem başında yapmam gereken şeyi yapmamıştım. Çıtı pıtı , kara bir kızım daha olmuştu.Sınıfın çoğunluğu erkek olduğu için yeni bir öğrencinin gelmesine sevindiğim tek nokta sanırım kız olmasıydı.Ayrımcılık yapmak için söylemiyorum bunu.Şunu kabul etmeliyiz ki erkek çocuğu tek başına da olsa çoğunluk halinde de olsa da öğretmenleri fazlasıyla yoruyor.Belki yetiştirme tarzımızla ilgili.Çünkü küçüklüğünden beri sokakta oynamaya , isteklerini özgürce ifade etmeye ; erkek olmaya itilen cinsler. Kızlar nasıldır? Bebekleriyle oynayan , yemek takımlarıyla oynayan(anne rolu küçüklüğünden aşılanıyor işte ) , uyumlu olmak zorunda olan , sorunları çözmek zorunda olan , hanım hanımcık olması gereken cinsler. (Belki buna tepkimdendir hanım hanımcık olmayı başaramıyorum.Yapmacık davranıyormuşum gb geliyor , sert davranıyorum etrafımdaki insanlara. Ve bundandır ki dün bir öğrencim bana;"Öğretmenim siz tam bir tatlı cadısınız.Altını çiziyorum cadısınız."dedi. Bugün bu satırları yazmama da neden oldu.) Yeni gelen kızımız da, biraz hanım biraz cadı ,sınıfla kaynaşma sürecinde biraz sıkıntı yaşadı.Sınıfımda olan doğal liderlerle pek uyum sağlayamadı aslında. Erkekler de sorun çıkarıyor ama sorunlarını dinledikten sonra , ilk sorun çıkartana diletmek koşuluyla, iki tarafa da özür dilettiriyorum. Bu noktada bunu kızlarda başaramadığımı gördüm.Yeni gelen cimcime sorun çıkardığı halde özür dilemekten oldukça rahatsız oldu. "Niye hep ben ilk özür diliyorum?"diye isyanını da rahatlıkla yaptı. Nedeni üstünde de bolca kafa yordum.Yine kaynağı yetiştirme tarzında buldum.Toplum olarak yanlış yaptığımızda özür dilemek sanki kişiliğimizden , değerimizden bir şey götürüyormuş gb hissediyoruz .Ve bunun temeli çocukluğumuzda atılıyor galiba.Halbuki anne-babalar , büyükler bu özür dileme davranışıyla ilgili olumlu tutumu geliştirtse , belki birçok sorun da çözülecek.Karşımızdaki üzüldüğünde , üzdüğümüzde gönlünü almak için özrümüzü sunsak ne olacak?Bunu küçük cimcimeme de anlatmaya çalıştım.Başta anlar gb oldu:) birkaç kez daha özür dilerken zorlandı ama sanırım artık rahatlıkla özür dileyebiliyor.İç dünyasında neler oluyor artık bilmiyorum ama benimsemediyse bile bu davranışı benimsetmek için yolumdan dönmeyeceğim...
Görüntülenme Sayısı: hesaplanıyor...