ÖRAV'la Yolculuk..
Hikayelerimiz mi bizi anlatır , biz mi hikayelerimizi anlatırız? Anlattıklarımız ne kadar bizi yansıtır?
Başlığımı attım ve bir anda beynimde bir ampül yandı sanki(!) Bu sorular yıldırım hızıyla canlanıverdi ve ben yazmaya başladım..
Kendimi bilmeye başladığımdan beri hayatta bir yolculuk yaptığımı düşünüyorum.Bazen keyifli , bazen hüzünlü..Bazen hayatımdan birileri eksiliyor , ölüm veya ayrılık yoluyla , bazen de hayatıma yeni birileri katılıyor ki ÖRAV'la birlikte değerli öğretmenlerimi burda anmak isterim.. Bir konuda da şanslı olduğumuzu düşünüyorum;evvela memur olduğumuz için şehir şehir gezecek , yeni yeni insanlar tanıyacak , onlara bir şeyler katıp onlardan bir şeyler alacağız..Öğretmen olduğumuz için de yeni yeni akıl küplerimiz olacak , onların kalplerine temas edecek ve kendimizden izler bırakacağız.Bir gökkuşağından bile daha renkli ve mutlu olacağız..
Eğitim hayatım boyunca hep daha iyi ,daha iyisini nasıl yaparım diye çabalayarak okullarımı bitirdim.Elimden gelenin en iyisini de yaptım,yeteneklerim bu kadardı.Üniversiteye başlarken hayallerimin yarısına kavuşmuştum , ilk dönemim bu mutluluk sarhoşluğuyla geçti.Sonra kendime geldim tabii."Bu mu?" dedim.Adı üniversiteydi , konumu kampüstü.Ama her şey bildiğin lise yılları gibiydi.Haddim olmayarak;"Alacağımız eğitim bu mu?"dedim.Gençlik ve kanın fıkır fıkır kaynamasıydı belki de bu soruyu bana sorduran.Böyle bir bocalama içindeyken , internetten bazı reklamları gördüm.Bir STK'nın reklamlarıydı ve yine o an beynimde şimşekler çakmıştı.Buldum , işte buldum,dedim ve yeni bir yolculuğa da yelkenleri açtım.Nasıl mı? Bu ihtiyacı neden mi hissettim? Eğitim fakültelerinde bilindiği gibi stajlar 3.sınıfta başlıyor.Yani ilk yılların sadece okulunda , dinleyerek , belki araştırarak(!) ,zaman zaman da sınıf arkadaşlarına sunumlar yaparak geçiyor.Ki ilk sunumumu hatırlıyorum , lisede böyle olmamıştı hiç , dizlerim zangır zangır titriyordu.(Bu hissi mesleğe başlayıpta ilk defa sınıfıma girdiğimde de hissettim; )) Peki ne istiyordum ben? Sınıf istiyordum,öğrenci istiyordum ve bu şansım ancak 3.sınıfta olacaktı.O da staj arkadaşlarımızla staj öğretmenimizin rehberliğinde bir sınıf olacaktı. Şu şansım da vardı , baba mesleği olduğu için mesleğim , zaman zaman onunla da derslere gidiyordum.Ama yine olmuyordu , ben sadece yapamayanlara yardım eden yardımcı bir eleman gibiydim.İşte bu nedenle çıktığım yolculukta bir sınıfım , öğrencilerim oldu. Ablalıktı yaptığımız ama olsun yine de onlara rehber olabiliyor , o öğretmen havasını hissediyordum.Mutluluk buydu.
Atandım.Yine aynı mutluluk sarhoşluğunu yaşadım.Yine aynı hislere kapıldım.Yine aynı soruyu sordum.Ailemin isteğiyle devlette başlamıştım.Özel okullarla da görüşmüştüm ki onlardan gördüğüm , aldığım teklif de ailemi haklı çıkarmamış değildi.Haksızlık , dedim.Neticede 4 sene okumuşum , böyle mi başlayacağım , dedim.Ailemin istekleri doğrultusunda hareket ettim.Ama bu bocalamanın içine girince ; "keşke mi?" dedim.Sonra okulların birleşmesiyle okulumuza yeni öğretmen arkadaşlarımız geldi.İçlerinden birisi farklıydı.Gerçekten farklı.Bitmek tükenmek bilmeyen bir enerji , bir sabır , bir yardım , empati , sıcaklık , meslek aşkı..Ne ararsan var;) İşte ilham kaynağımı buldum , dedim. Bu değilmiş,bir şeyler yapılabilirmiş , bitmemiş , dedim.(Bizim camiada var olan ; aman ne gerek var , aman kim uğraşacak , aman bunca yıldan sonra yeni şeyler çıkarmayın bla bla düşüncelerine inat , elimden geldiğince bir şeyler yapmaya başladım.)
Bulunduğumuz yer itibariyle değil kendini geliştirme imkanı bulmak , hoşça vakit geçireceğin yerler bile sınırlı.Bir sinema,konser,tiyatro..Yok değil ama yeterli değil. İşte böyle bir süreçten geçip ÖRAV'la tanıştık.Önce eğitim var, dediler.Alalım ,dedik. Haftasonu 2 gün eğitim ,dediler. Gitti sabah uykumuz,dedik.Güç bela ,karda kışta ,kalktık gittik.Sınıf hazırlanmış ; hoş bir müzik eşliğinde materyallerin sunulduğu bir sınıfta güler yüzlü iki beyefendi bizi karşıladı.İşte , o sıkıcı seminerlerden olmayacak , bugün fazlasıyla eğleneceğiz ve öğreneceğiz , dedim.İyi ki gelmişim , dedim.Haklı da çıktım.Koskoca 2 gün , sabahtan akşama zaman geçirdik ve nasıl geçtiğini dahi anlamadık ve eğitime doyamadık. Neler mi öğrendik? Son derece eğlenceli oyunlar , yöntemler öğrendik.Üniversitede sıkıcı bir şekilde öğrendiğimizi sandığımız yöntemlerin fazlasını son derece eğlenceli , yaparak yaşayarak öğrendik. Yeni öğretmen arkadaşlar tanıdık. Dışardan sıcak bir el geldi ve bizleri birbirimize tanıtıp kaynaşmamızı sağladı. Bitti mi orda?Hayır tabii ki bitmedi!e-kampüs sayesinde paylaşımlarımız devam etti.İstediğimiz istemediğimiz birçok derse evimizden , rahat koltuğumuzda , sıcacık kahvelerimizle katılma imkanı bulduk.Böyle bir eğitim bizim ülkemizde başka yerde mevcut mu? Cahilliğime verin , ben yok diye biliyorum.
Sonra bu çatıyı öğrencilerimle de paylaştım.Onların da çok hoşuna gitti.Öğretmenleri de onlar gibi derslere katılıyordu.Gözlerindeki o ışığı görmeliydiniz."Gerçekten mi öğretmenim?" "Aaaa öğretmenimiz de ders görüyormuş." gibi değişik sorular. :) Öğretmenler de ders alırmış ve onlara ders veren bir yer varmış.Böylece sadece bana değil öğrencilerime de katkısı oldu ÖRAV'ın.
Fark ettim ki klavyenin başına geçince kendimi durduramıyorum , yazdıkça yazasım geliyor.Ama fazla söze de gerek yok , noktalamakta fayda var.Kendine , çevresine , okuluna , öğrencisine yeni yeni bilgiler , beceriler katmak isteyen öğretmenler için kurulmuş bu çatıya , beni bu çatıyla tanıştıran İlham Kaynağıma , bu çatı için emek veren hocalarıma çok teşekkür ediyorum.Kelimeleri seçerek kullanmaya çalışıyorum ama kusurum olursa affola; bize bu imkanın sağlanmasında destek olunmuyorsa bile köstek de olunmamasını rica ediyorum.Örav'a dokunma! diyerek sözlerimi bitirmek istiyorum..Güzel günler göreceğiz , inanıyorum..
Görüntülenme Sayısı: hesaplanıyor...