MİNİ LOJMAN
Tayinimiz çıkmadan evlenmenin bedelini ,pancar tarlasında çalışarak ödedik.Takı paraları suyunu çekmişti.Eşimin anne ve babası hayatta olmadığı için aile desteği yoktu.Ailem , eşimle evliliğime sıcak bakmadıklarından gurur yaptım, parasız kaldığımızı söylemedim.Aralık ayında odunsuz,yiyeceksiz kaldık.Giydim kayınvalidemin şalvarını, ver elini pancar tarlası.Eşim pancar çıkardı, ben kestim . Paramız da olmuştu ,kimseye muhtaç değildik .
Köyümüzün tek bakkalı elinde bir telgrafla bahçemize geldi.
-Tunceli’ye tayininiz çıksa gider misiniz gençler?
–Bayrağımızın dalgalandığı her yere gideriz.
–Gözünüz aydın , tayininiz Tunceli ye çıkmış.
Sevincimiz anlatılacak gibi değil. İki bavul eşya ile yola çıktık.Tunceli’nin Pertek ilçesinin Arpalı Köyü...Pertek’te göreve başlama yazısını aldık ,heyecanla köy minibüsüne bindik.Her yer beyaza bürünmüştü.Beydamı Köyü’ne kadar gittik. Karlar üzerinde yürüyerek Arpalı Köyü’ne karanlıkta ulaştık.Kapısını çaldığımız ilk evde misafir olduk.Bizi çok iyi ağırladılar.Büyükçe bir oda.Gaz lambası ışığında yenen yemekten sonra,leğen getirip elimize su döktüler,havlu tuttular.Kocaman yatak serdiler .
-Hoca rahat otur Allahını seversen,uzat ayaklarIarını.
Sabahleyin heyecanla okulumuza gittik.Bizi gören çocuklar utanarak kaçışıyorlardı.Okulun hali içler acısıydı.Her yer çamur içindeydi.Evraklar yerlerde sürünüyordu.Taştan yapılmış iki derslikli bir okul.On metre kadar karşısında mini bir lojman bize gülümseyerek bakıyor,hoş geldiniz yeni sahiplerim diyordu.Minicik içiçe iki oda ve küçücük bir mutfak.Elektriğin ,suyun ,yolun olmayışını hiç önemsememiştim ilk günler.Benim tek korkum,lojmanımızın mezarlığın içinde olmasıydı.Koç başlıklı mezarlar beni ürkütüyordu.
Minicik lojmanımızı doldurmaya gelmişti sıra.Aldığımız yollukla acil gereksinimizleri karşıladık.Gaz lambası,gaz,tencere,tava,saat,su bidonları,çamaşır leğeni,teneke soba ,odun ve en önemlisi bir aylık yiyeceğimizdi.At sırtında getirdik eşyalarımızı.Mutluluktan uçuyoruz.Bizim de bir yuvamız olmuştu.Teneke sobamızı kurduk.Aliminyum çaydanlığımızda çayımızı demledik.Var mı bizden zengini,bizden mutlusu.İstekler ,ihtiyaçlar insan yaşadığı sürece bitmez elbette.
İşte, biz böyle başladık Arpalı'da köy öğretmenliğine.Şimdi şehir öğretmeniyiz.Aynı şartlarda çalışabilir misiniz? Sorusuna cevap veremiyorum.Sessizliğe,maskesiz gülücüklere ,doğal hayata ,doğal beslenmeye ,temiz havaya,temiz suya evet diyorum.Elektriksiz,internetsiz,makinesiz,ulaşımsız hayata evet diyemiyorum.
Görüntülenme Sayısı: hesaplanıyor...