Öğrencilerimle Okul Dışında Geçirdiğim Güzel Bir Günün Ardından
Fen ve Teknoloji öğretmeni olarak ders içerisinde yaptığımız faaliyetler ve proje yarışmaları derken öğrencilerime çok fazla zaman ayıramadığımı düşündüğümden; hem de sınıf öğretmeni olduğum sınıfın 7. sınıf olması dolayısıyla SBS öncesinde onları biraz rahatlatmak amaçlı bir piknik gerçekleştirelim dedim.
Bugün 20 öğrencimle beraber piknik yapacağımız alana gittik. Piknik alanında çocukların kayabilecekleri şu boru şeklindeki kaydıraklardan da vardı. Sınıfımın en çalışkan öğrencilerinden olan ve sürekli test çözmekten başka birşey yapmamış olan öğrencim Onur bana birşeyi fark ettirdi bugün.
Piknik alanında otururken "Öğretmenim kaydıraklarda kaymaya gidebilirmiyim" dedi. Onun söyleyişi ve benden onay aldıktan sonraki mutluluğunu görmenizi isterdim. Bir anda ayağa fırladı, yüzünde okulda çok fazla göremediğim büyük bir tebessümle koşarak kaydıraklara gitti ve 2-3 dakika içerisinde nefes nefese kalmış vaziyette yanıma geldi. "Kaydım öğretmenim" derkenki mutluluğu da bambaşkaydı. Hoş diğer öğrencilerim de ondan farklı sayılmazdı bugün.
Onur, benim çocukluğumda yaptığım birçok şeyi sınav sıkıntısı yüzünden yapamadığı sinyalini verdi bugün bana. İçinde bulundukları durumdan çok fazla rahatsız olsamda, sistem gereği bunu yaşamak zorunda olmalarına çok üzülüyorum.
Bugünü iyiki onlarla yaşadım ve yüzlerindeki mutluluğu gördüm diyorum gün değerlendirmemde.
Bu mutluluğumu sizlerle paylaşmak istedim değerli arkadaşlarım.
Ne dersiniz onlar yaşlarına göre çok fazla yük altında ezilmiyorlar mı?