Tatsız Şeker
Sırtta, kucakta taşıdığım günler uzak geçmişte kaldı. Arada gözlerini açtığında bir meyve yedirebilmişsek, bir meyve suyu içirebilmişsek manevî bir huzur kaplıyordu içimi; vazifesini eda etmenin rahatlığında... Öyle ya hangi ana-baba istemez gözlerinin önünde eriyen gül tenlisinin iki lokmacık yiyebilmesini.
Bulamayacaksa deva, doktor ayağına gitmezmiş onun. Doktor gelmeyince biz gider olduk doktora... Ne fayda! Kader-i ilâhî o an şifadan yana değilse siz de gitseniz doktorun ayağına çare olmuyor. Lokman Hekim'in Seyhan nehrine düşürdüklerinde yazılıymış devası.
İnsan fıtratı, ana-baba gönlü... bir lokma yerse gözünün nuru, bir adım atarsa gözünün nuru için, huzura erer! Tamam işte vazifemi yaptım. Okşadım ya başını, bir buse kondurdum ya solmuş yanaklarına, götürdüm ya doktora...vazifemi yaptım ya...yaptım ya... Yapmadım mı?
Hayır hiçbir iyilik yok. Azıcık ayılıyor sonra yine saatlerce uyku. Bir lokma yer veya yemez yine uyku… Su yine su…
Bir dert var amma doktorlar da bulamadı çaresini. E geze geze geldik buraya. Buranın doktorları daha mı iyidir. Bir de onlar mı görsünler…
Uykulu haliyle beyaz örtülü yatakta uyuyor. Ak örtülü hemşireler, doktorlar da sevdiler. Her biri istekle koşuşturuyor. Uzaklarda dingin görünen deniz manzaralı odalarda, koridorlarda...
Bir küçücük alette bir büyücek rakam gördü akça örtülü doktor hanım: "Bu yüksek bir oran!! Bizim üstatlarımız var Kaf dağında onlara götürün."
Ben duymuştum bu büyücek rakamın sebebinin adını. Annesi dört dönerdi dört bir yanında kızcağızının. Saatlere böldükleri günde vakitten menzilleri hiç aksatmazlardı, sebebin devası için.
İkiden çok fazla damla gözyaşı içime, iki damla gözyaşı dışıma aktı. Teselli etmeye çalıştı akça örtülü sarıca saçlı doktor.
Gurbet kuşu iken yakalanmıştık çaresiz çaresizliğe. Kaf dağına gitmek için ambulans gerekliydi. Yol yordam, imza para, bin naz, işlem tamam. Mavi sesli, akça tenli, dört siyah tekerli ambulans homurtuyla indi yokuştan. Çığlıklar attı dağlara, ağaçlara, gökyüzüne; naif yüküne üzüntüsünden. Kara asfalt kaplı karayolunda kıvrım kıvrım uçtu gitti. Beni de sürükledi peşinden şeytan uçurtmasının kuyruğundaki son halka gibi.
Onlar mı kaçtı ben mi takip ettim. Hırçın Kara Deniz, yeşil Karadeniz, mavi gök, beyaz martı, bir görünüp bir saklanan mavi sesli, akça tenli, dört kara tekerli ambulans... Kolunda serum takılıydı yavrum, yarı baygındın.
Vardık Kaf dağına. Akça libaslı, karaca saçlı doktorlar vardı, hemşireler vardı ötekilerin üstatları, ötekilerden bilge. Güler yüzleri, şefkatli bakışları, "Diabetus Mellitus" diyen dilleri vardı.
Diabetus Mellitus... Günü vakitten menzillere bölersiniz. Her menzilde sayılı lokmalarınızı yersiniz. Adımlarınız sayılı olmalı, yedikleriniz sayılı olmalı, ilaçlar almalısınız her gün, insülin zerk etmelisiniz biteviye…
Derkenar: Yukarıdaki yazı “gözümün bebeği”nin şeker hastalığına yakalandığı ve tanı konulma sürecidir.
Hamiş: TIP1 Diyabet hastaları insülini dışardan iğne veya pompayla alarak hayatlarını sürdürürler. Şeker seviyesinin tespiti için şeker ölçüm cihazı ve çubukları gereklidir. Şekerinizin kaç olduğunu bilmeden insülin almak risklidir. Şeker ölçüm çubukları o zaman (yukardaki olayın geçtiği dönem) çok pahalıydı ve bedelini Emekli Sandığı karşılamıyordu. İdari Mahkeme’ye dava açarak ancak bedellerini alabilirdik. MEB Bakanlık yetkilileri niçin ödenmemesi gerektiğine dair insanlık dışı gerekçeler gönderirlerdi(!?) Davalar çoğalınca ayda üç kutuya kadar ödemeye başladılar. Ama daha güzeli diyabetli öğrencilerin korunması ve kollanmasıyla ilgili genelgeler yayımlanmaya başlandı. Dünya Diyabet Günleri (14 Kasım) ve benzeri etkinliklerle halkın bilinçlenmesi ve toplumsal duyarlılık sağlanıyor.
Görüntülenme Sayısı: hesaplanıyor...