NİHAN TOPTAN

Dün elime aldığım Lillian Firestone'un 'Çocukların Unutulan Dili' kitabından etkilendiğim bir cümleyle başlamak istiyorum;

 

" Çocuklara gerçek seçimler sunmak zordu,özellikle de onların seçiminin hatalı olduğunu hissetmekteysek!"

 

Çok çarpıcı değil mi?Çocuklarımızı,öğrencilerimizi yetiştirirken onlara yaptıklarının ya da seçimlerinin hatalı olduğunu dile getirir ya da gösteririz çoğu zaman.Bunu yaparken de aslında onların yaptıkları üzerinde düşünme becerilerini engellemiş oluruz.Böylece onları bizim gibi düşünmeye ve bizim doğrularımız ışığında bireyler olmaya hapsederiz.Bu da çocuklarımızın hayatları boyunca birilerine bağımlı yaşamaları sorununu ortaya çıkarır ki bu, bizim asıl istediğimiz sağlıklı bireylere sahip olmamızı engeller.

 

Bir öğrenci şu sözleriyle bunu destekliyor; ' Hayatta ne yapmak istediğimi hiç bir zaman bilemedim,yapmak zorunda olduğum şeyleri yaptım hep'

 

Sadece yapmak zorunda olduğumuz şeyleri yapmak bizi ne kadar mutlu edebilir?Yapmak zorunda olduğumuz şeyleri birey olarak ne kadar sahiplenebilir ve içselleştirebiliriz? Denemeden,düşünmeden,iyi-kötü kendi kararlarımızla,hatalarımızla baş başa kalmadan ne kadar öğrenebilir,ne kadar gerçek anlamda büyüyebiliriz?

 

 

Sözün asıl etkileyici yanı ise sonunda geliyor..'Onların seçiminin hatalı olduğunu hissetmekteysek!"

 

Yetişkinler olarak bizler bugün bile bir öğrenme yolculuğundayız ve her yeni gün yeni bir şeyler öğrendiğimiz hatta doğru bildiklerimizin bile yanlış olduğunu söylediğimiz günler yaşıyoruz.Çocuklarımıza sunduğumuz,doğru olduğunu savunduğumuz seçeneklerin gerçekliğinden ve doğruluğundan ne kadar emin olabiliriz? Bizler yanlış ya da eksik biliyor olamaz mıyız?

 

 

İşte bu yüzden ebeveynler ya da eğitimciler olarak bizler çocuklarımızın seçimlerine hemen müdahele etmekten vazgeçmeli ve onların kendi yaptıkları üzerinde düşünmelerine fırsat vermeliyiz.Kendine güvenen ve kendinin farkında olan sağlıklı bireyler yetiştirmenin önemli bir adımının da bu olduğunu düşünüyorum..