ÖĞRENEN LİDER ÖĞRETMEN

HAYAT AŞISI

    Kayhan Bey bir konuşmasında; eğitimde çocukların, digital çağ okur yazarlığı, etkili iletişim, keşfedici düşünce ve yüksek verimlilik anlayışıyla yetiştirilmesi gerektiğini söyledi. Digital alan, çocukların neredeyse bu alanı bilerek doğdukları bir alan. Aslında onların öğrenmesini, deneyim kazanmasını istediğimiz beceriler diğer alanlar içinde kalıyor. Hayata atıldıklarında iletişim, planlama ve organizasyon becerilerini geliştirmiş olmaları, risk almayı bilmeleri bekleniyor.

       Yetişkinler olarak “Yaşamda bu beceriler gerekli diyoruz” ama çocukların, planlama, organizasyon yapma, risk alma gibi becerileri geliştirmelerine, yine yetişkinler olarak fırsat tanımıyoruz çünkü oyun oynamalarını neredeyse zaman kaybı olarak nitelendiriyoruz. Oysa bilim aksini söylüyor; örn.    Erickson; “oyun, çocukların psiko-sosyal gelişiminin aynasıdır” diyor. Bruner’e göre ise; çocuklar oyundan elde ettikleri davranışları gerçek yaşam problemlerini çözmek için de kullanıyorlar. Çocukluk dönemindeki oyun, yetişkinlik dönemine hazırlık ve mükemmelleşme çalışması olarak görülüyor. (Rubin, 1982)

       Psikologlar, çocukların hayat başarısı için gereken becerilerini oyunla kazanmaya başladıklarını söylüyorlar ancak aileler, onların fiziksel ve ruhsal gelişimleri için çok gerekli olan oyun oynama isteklerine ancak okul çağına kadar izin veriyorlar. Özellikle büyük şehirlerde, çoğunlukla güvenli alan olan evde ve ailelerin seçtikleri arkadaşlarla, hatta sadece aile büyükleriyle oyun oynayabilen çocuklar, okul çağında oyun fırsatını tamamen kaçırıyorlar. Ya oyun oynama deneyimleri az olduğundan girişimde bulunmuyorlar ya da sınav hazırlığı için oyun rafa kaldırılıyor.

      Aslında oyunlar, hayat başarısı için antrenmanlardır. Örneğin; saklambaç oynayan çocuk; iyi bir yere saklanarak, uygun zamanı kollayıp sobelemeye çıkarak strateji geliştirmeyi, risk almayı temellendirir. Mendil kapmaca veya misket oynayan, ağaca tırmaman çocuk, risk almayı öğrenir. Evcilik oynayanlar, organizasyon yapmayı deneyimlerler.

     Sokakta, bahçede oyun oynamalarına izin vermediğimiz çocuklar, atlayıp zıplayamadan, oyun kuramadan, kuralları oluşturamadan, kendi sosyal ortamlarını halka halka genişletemeden, sadece akademik başarılarıyla hayata tutunmaya çalışırlar. Bu arada aileler, yaşıtlarıyla ve kendi kendilerine edinmiş olmaları gereken becerileri, bazı kurslarla kazandırmaya çalışırlar.

       Çocuklar hayata atıldıklarında, mucizevi bir cengaverlikle her alanda başarılı olmaları istenir. Bu konuda antrenmansız ve  “aşısız” olan gençler bekleneni hemen veremez. Bedensel sağlığımız için aşı ne demekse, oyun oynarken sokakta koşmak, düşmek, yaralanmak, arkadaşıyla mücadele etmek, risk almak, ufak organizasyonlar yapmak, küsmek, barışmak çocuklar için hayat aşısı demektir.

      Tıpkı diğer aşılara verdiğimiz önem kadar, hayat aşılarına da önem vermeli ve çocuklara çocukluklarını yaşama özgürlüğü tanımalıyız.

      Son yıllarda daha işe başlamadan emeklilik planları yapan gençlere hayretle bakıyordum ama belki de oyun oynamak için kendilerine zaman ayırmaya çalışıyorlar J)

Sevgiler

Serap Benibol

Görüntülenme Sayısı: hesaplanıyor...