PAYLAŞMAK
Yaptığımız yüz yüze eğitimlerde verdiğimiz mesajlarımızdan biri olarak, “yaşadığımız olaylar içinde sözler ve yapılanlardan çok, o anda yaşadığımız duyguları hatırladığımızı” söylüyoruz. Şöyle bir düşündüğümüzde, bizim de deneyimlerimiz bu düşünceyi destekliyor. Bana anlatıldığında çok etkilendiğim bir olayı yaşayan öğrencim için de durum aynı.
İstanbul’da doğup büyümüş bir öğretmenimizin ilk tayini Kars’a çıkıyor. Uzak bir köyde, kaderine küskün görevine başlıyor. Aklı ne zaman tayin yaptırıp geri dönerim düşüncesinde. Birleştirilmiş sınıf okutuyor. Okulları tam gün, evleri uzak olan öğrenciler yemeklerini evden getirip okulda yiyor. O gün ikinci sınıf öğrencilerinden biri: “Öğretmenim bu gün öğlen yemeğini birlikte yiyelim mi?” diyor utana sıkıla. Biraz tereddütlü tamam diyor öğretmenimiz. Ama unutuyor bahçede oyalanırken çocuk yanına gelip hatırlatıyor. O kadar zaman çocuk onu beklemiş öğretmen biraz mahcup, sınıfa birlikte gidiyorlar. Öğrenci masanın üzerine yemeği hazırlamış.
“Hocam, ben bu yemeği görünce, bu mesleğe devam etmeye karar verdim; hem de yer yöre ayırmadan” dedi bana. “Yemek temiz bir örtü üzerinde, bir benim için ayrılmış birde öğrencinin kendi önüne koyduğu birer adet zeytin, yeşil soğan ve elle koparılmış iki ekmek parçasından oluşuyordu. Gözlerim dolu boğazımda bir düğümle yediğim, hayatımın en unutulmaz öğlen yemeğiydi” diyen bu öğretmenimiz, Kars’ta öğretmenlik yapmaya devam ediyor.
Sevgiyle kalın…
Görüntülenme Sayısı: hesaplanıyor...