ÖĞRENEN LİDER ÖĞRETMEN

SINIF: 2

29 Kasım 2010 Pazartesi günü konuya başlamadan önce öğrencilerin konu öncesi ön bilgilerini yoklamak için akıl haritaları yapmaları istendi.Konu ''EKMEĞİN HİKAYESİ'' idi.Gruplara birer A3 kağıdı verilerek bu konuda bir akıl haritası hazırlattırıldı.Hazırlanan haritalar dört gün sonrası için saklandı.

  Dört gün süresince '' EKMEĞİN HİKAYESİ'' ile ilgili konu işlendi.Araştırmalar yapıldı,sonuçları sınıfla paylaşıldı.Bu konuda slaytlar hazırlandı,videolar izlendi.

  3 Aralık 2010 Cuma günü görsel sunu etkinliği olarak yeniden ''EKMEĞİN HİKAYESİ'' ile ilgili akıl haritaları hazırlamaları istendi.

  Grupların dört gün önce hazırladıkları haritalar tahtanın üst tarafına asıldı.Konu dört gün işlendikten sonra hazırlanan haritalar ise tahtanın alt tarafına asıldı.Aynı grupların haritaları kıyaslama yapılabilmesi için alt alta denk getirildi.

   Gruplara yaptıkları iki farklı akıl haritası incelettirildi.Ne düşündükleri,ne hissettikleri sorulup duygularını,düşüncelerini paylaşmaları istendi.

   Üstteki haritalarda undan,fırından başlayıp bakkalda,markette bitiyorken hikaye,alttaki haritalarda çiftçiden,tohumdan,tarladan,pulluktan,pulluk fabrikasından,traktörden,traktör fabrikasından,değirmenden,değirmenciden,undan,çuvaldan,çuval fabrikasından,taşıyıcı kamyonlardan,gemilerden,trenlerden,bunların üretildiği fabrikalardan,madenlerden,bu fabrikaların işçilerinden,madencilerden... Başlıyor ve devam ediyordu...

  Öğretmenim dediler ne çok şey öğrenmişiz.Mutluydular.Ekmeğin hikayesinde binlerce kişinin emeğini görmekten.

 Mutluydum dört gün önce ve dört gün sonrasındaki beyinlerinin içini görmekten.

DERS:HAYAT BİLGİSİ

SINIF:2

KONU:Şekillerle Sınıfımız

KAZANIM:Sınıfının ve sırasının yerini şekil çizerek gösterir.

GEREKLİ MATERYALLER:Renkli kartonlar,kare,dikdörtgen modelleri, A4 kağıdı,boyalar

MERAK UYANDIRMA:Renkli kartonlardan hazırlanan kare ve dikdörtgenler sınıf oturum şekline göre öğrencilerin meraklı bakışları altında tahtaya yapıştırıldı.Bu sırada öğrenciler öğretmen ne yapıyor diyerek fısıltılarla fikirler yürütüyorlardı.Yapıştırma işlemi bittiğinde öğrencilere 'Ne düşündükleri' soruldu.Cevaplar alındı(basketbol sahasının tribünleri,şezlonglar,önemli birşey çeken kameralar vb. gibi ilginç cevaplar da geldi.)Cevap olarak sınıftaki oturma düzenimiz,sıralarımızın şekli cevabı gelinceye kadar fikirler alındı.

 Tahtaya kalkıp bu şekil üzerinde sınıfta oturdukları yerleri göstermeleri istendi.

İLGİYİ ODAKLAMA:Peki sizler sınıftaki sıranızı neler yaparak gösterebilirsiniz?

                Cevap:Resim çizerek(Kazanımımız sınıfının ve sırasının yerini şekil çizerek gösterir idi)

ÖĞRENME DENEYİM:Resim kağıtlarına istedikleri şekilde sınıfının ve sırasının yerini gösterme çalışması yaptırılması.

DENEYİMİN PAYLAŞIMI:Yapılan çalışmalar asılarak birbirlerine anlatımlarının sağlanması.

'Merak uyandırma' ve 'İlgiyi odaklama' başka nasıl yapılabilirdi?Paylaşımlarınızı bekliyorum.

Oldum olası ıspanak ve pırasayı sevmem.Ama faydalı oldukları için haftada bir gün yerim.

Konunun ıspanakla çakıştığı bir gün öğrencilerime "Kimler ıspanağı seviyor?" diye sorduğumda tamamı parmak kaldırdı."Ben sevmiyorum" dediğim an dikkatler şimşek gibi üzerimde toplandı....Nasıl olur da öğretmenimiz ıspanağı sevmez der gibi net ve şok bakışlar."Evet sevmiyorum"diye ekledim.Bakışlar iyice şaşkınken..."Sevmiyorum ama çok faydalı olduğu için haftada bir gün mutlaka yerim" dedim.

 Ispanağın faydalarını konuştuk,konuştuk,konuştuk...

 Sınıfa dönüp tekrar sordum:"Kimler ıspanağı seviyor?"diye.

 Öğrencilerime, sevmediklerini dürüstçe,dikkat çekmeye çalışmadan söylemeyi,hayır diyebilmeyi; doğal davranışlarımla örnek olarak vermeye çalıştım.Mantıklı hareket etmeyi de yanına ekledim.

 Sizce kimler ıspanağı seviyor?

 Bir takımın üyesi olmak, alınan kararlara ortak olmak,birlikte üretip birlikte başarmak,başarıyı paylaşmak beni hep mutlu etmiştir.

 Alanya eğitiminde yine  takım olmanın verdiği mutluluktan ayaklarım yerden kesildi.

 Birlikte çalıştık,birlikte ürettik,birlikte halay çektik,birlikte tipiye yakalandık,birlikte yorulduk;mavi olduk,kırmızı olduk,hep birlikte olduk...Son gün birbirimizi birlikte alkışladık.Omuz omuza...Hatırlayın o anı.

 Şehirlerimize,ailelerimize,okullarımıza döndük.Artık bulunduğumuz ortamlara bu mutluluğu taşımak için bir örümcek misali "TAKIM AĞLARI" örmeliyiz.

 Çünkü başarı takım işidir.

Yıl 1998.

Van Gölü'nün mavisinde,dört mevsimin aynı günde yaşanabildiği Süphan'ın eteklerindeyiz.

Her gün otuzbeş kilometre mesafedeki ilçeden minibüsle okulumuza geliş gidiş yapıyoruz.Yine bir pazartesi günü lapa lapa kar altında ilçeden çıkıyoruz yola.Köylerin arasından beyaz pamuklar içindeymişiz gibi ilerliyoruz.Komşu köyün çıkışında kardan yolun kapalı olduğunu görüyoruz.Altı kilometrelik bir yol kalıyor önümüzde.Normal şartlarda bir saatlik yürüyüş mesafesi.Arkadaşlarla gözgöze geliyoruz.Herkesin yüzünde aynı ifade."Bu yol aşılmalı.O okul açılmalı"

Atkılar omuzumuzda,bereler başımızda yürümeye başlıyoruz.Kar şiddetini artırıp tipiye dönüşüyor.Taneler gözlerimizin içine doluyor.Görüş mesafesi iyice azalıyor.Nefes almakta zorlanıyoruz.Uçsuz bucaksız bir ova,tek sıra halinde yürüyen on dört idealist öğretmen ve tipi...Yöreyi bilen arkadaşlar gurubu yönlendiriyor.Kurtlarla karşılaşmamak tek dileğimiz.Yine de çakılarımız hazır.1,5 saat süren amansız  yürüyüş okulumuzun önünde sonlanıyor.Çocuklarımız bizi bekliyor.Şaşkınlar,seviniyorlar,seviniyoruz.

Arkadaşlar donmuş kirpiklerin altındaki gözlerle birbirimize bakıyoruz.Yorgunuz...Nefes nefese.Mutluyuz.